Dat Leven drifft hör over de Straten. Se söken Arbeid, dat dagelk Brood to verdenen. Annern mutten hör Heimat verlaten wegen de Gloov. Mennigen worden jaagt, straaft, of in­bucht, um dat se Tegendrievers van Unrecht un Gewalt. Denn noch de Oorlogen overall in de Welt, wor Minsken flüchten ut Nood un Gefahr. Dat Leven is en ewig Wannern. Siet twee Weken husen nu frömde Lüü in de Feldschüür up’n Dannenkamp. So harr Hannes dat tofällig spitz­kregen, as he sien Keier­padd bilangs gung.
En ollerde Mann un en junge Frau schuulden achter dat Anback. So as man sach, was se wied in de Weken. De beid wassen hier wiss sünner Anmellen unnerkomen, as völeMinsken in de leste Tied. Se wohnen in olle Butzen of ofgelegen Stallen un luren, offse Arbeid finnen kunnen.Van grannige Arbeidgevers un Verhüürders wurren se bovendeem ok noch faken utplünnert.
Düsse beiden Lüü satten nu in de tochige Ruum. De ollerd Mann, so kreeg he to sehn, stapelde un backde uplest ut Strohballen en lüttje Huck bin­anner, dormit se nich so fröstern. En funzelig Lücht kunkelde savends tegen dat Düüster an. Unverwacht tree de Mann ut de Stalldöör, keek hum mit grote bange Ogen an. He franterde mit de Arms un snackde up hum in. Man he verstunn hum nich. Do mook he mit sien Hannen en Huus­dack boven sien Kopp, un schüddkoppde. Dann hull he de Hand up sien Mund – nu lüchde hum in, wat de Frömde meende. He kloppde sien Te­genover up de Schullern un smüüs­terde hum to.
Reerde dor en Kind? – Seker doch, en Kind schreev­de! – En fiene Frau­lüüstemm sung, – was wall en Wegenlied. Dann weer Stillte.
As de Nacht sinnig hör swarte Mantel utbree­de, was ok ’n Koppel Mannlüü, de in de Gegend up en grote Ackerstee arbeiden deen, an de Schüür vorbigahn. Binnen in rüspelde doch wat … Neeisgierig keken se un trauden hör Ogen nich, wat se dor sachen: En ollerden Mann, un en jun­ge Frau, de hör Kind sachte over dat lüttj Koppke strakelde. Armmodig antokieken.
Se packden hör Bündsel ut, un elkeen leet sien Ga­ven torügg, wenn se ok noch so minn wassen: en warm Schaapfell, Melk, Botter un Brood. Deep an­röögt van dit Beleven trucken se achterna wieder.
Anner Dag broch Hanna, sien Frau, en Kruke mit hete Koffje un Backstuten, warme Overjacken un en dicke wullige Deken na de Lüü in de Schüür. Vör Bliedskupp rullden de Kindsmoder Tranen over de Backen. Se namm hör in de Arm un stamerde Dankeswoorden. Dann packde se hör neeiboren Kind in de mollige weke Deken. War­me Schuren gungen Hanna dör, bi dit Beid van de Familie. Up de Weg torügg stunn en Gedanke up, leet hör neet mehr los, leep in eens weg rund in hör. Noch de sülvige Dag wull se anfangen un Rüümte freeimaken.
Dag later gung Hannes weer na de Feldschüür. He wull eenfack maal kieken un fragen, wo hör dat gung. Jüst as he mit de Mann un de Frau vör de Schuuvdören stunn, kwamm en groot Auto anbru­sen, vörnan de glitzern Steern. Verschru­cken keken se, well nu wall keem. –
Dree uptakelte Fraulüü in edelste Kleedaasje mit glitzern Gördels un Goldbehang stegen ut. Hör Navi „Hermann“ harr hör in düsse gottverlaten Kuntrei stüürt. Se tunterden rundum un hojahn­den. Man as se sachen, dat disse Lüü so armodig in de togtige Schüür leven mussen, wesen se doch ’n bietje Mit­föhlen. Een Frauminsk truck ’n smalen Goldring van de lüttje Finger, as Ge­schenk för dat Kind. De beid annern wullen ok neet torüggstahn. Se drück­den de armselige Lüü Packjes mit kostbare Heel­krüden in de Hannen. Dann noch en Zierraad-Rookpottje mit lüttje Kugeltjes, dat de Stallmief nu mit beste Damp wegrökern sull.
Dorna klappden se de Handtasken löss, keken in de Handspegel, betuppden sük mit Poder un Lip­pen­rood, zissden friske Röök ut dat mit Rosen bemaalde nüver Flakon. Heel apart stegen se weer in de grote Wagen un rullden wieder. De Dagbladen un Blattjes sullen vördann vertellen, wo weekmodig se sük kümmern, um de Notód in alle Welt to verlichten.
Dann was doch wall de Künn van de Familie in de Feldschüür bi de hogen Heren up ’t Amt an­komen. Mit ’n verschrucken Gedoo reppden sük nu de Bo­versten. Se grepen na d' Telefoonhörer, bekakelden mit höre Lüü dat, wat se al langerde Tied vermoden wassen. So mennigmaal knoopden se hör Weste over dat witte Vörpand dichter. Se wullen sük doch wegen disse Lüü keen Luus in d’ Pelz setten laten. Ehrder de Saak an de grote Klocken to hangen kwamm, mussen se hanneln. Upstünns trummelden se en Ploog Stadtarbeiders binanner, de Schüür ut­torümen. So 'n wilde Huseree dürt van Amts wegen neet dör­gahn. De beste Kummher: Dat herlopen Volk ’n Fahrkaart besörgen, in ’n Bus setten, hen­brengen wor wamm. Basta.
Man as de Lüü van ’t Amt anrücken deen, mit ’n harten Ruck de Döörschuver bisiet fruckelden, was kien Minsk to sehn. Blot noch en Bündsel Stroh.
Oostfreseert: Carl-Heinz DirksKursiver Text